افالاطون در 400 قبل ازمیلاد ازطبیبان می خواست که به انسانها به کلی نگری نگاه کنند. این مفهودر سالهای اخیر تحت نام روانتنی بین طبیبان مشاهده می شود. نگاه روانتنی ازاین موضع حرکت می کند که رابطه نزدیک وتنیده بین تن وجان وجوددارد طوریکه علل روانی روی بدن تاثیر گذاشته ومنجر به اختلال درآن می شوند. برعکس مریضی های دشوار بدنی روی حالات روانی تاثیر دارند. برای کار مسلکی من این به معنای توجه به عوامل بدنی، روانی، اجتماعی ومحیطی درتشخیص ودرمان بیماری هاست. شرط اساسی درمان درمطب ما مربوط به کمک فعال وسهمگیری بیماران درجریان درمان است. ما ازاین حرکت می کنیم که درآخرین تحلیل” بیماری ها” نوعی کوشش نا فرجام بیمار برای حفظ تعادل جسمی وروانی اش می باشند. دراین باره یک مثال می آوریم: وقتی کسی به باکتریا مصاب می شود فوری مریض نمی شود. بلکه وقتی بیمار می شود که کوشش های خودکار بدنش برای دفع آن کافی نباشند. ازاین مثال نتیجه می گیریم که برای درمان نه تنها خود علایم بیماری بلکه همه ی عواملی را که ازآنها نام بردیم باید مورد بررسی قرار گیرند. من ازاین مسئله به خوبی آگاهم که درساحه پزشکی متعارف برای پرسش های زیادی پاسخهای قانع کننده وجود ندارند و با روشهای معمول همه ی بیماری ها قابل تداوی نیستند. ولی واضح است که روشهایی را که قبلا طب متعارف آنهارا رد می نمود امروز جزروشهای درمانی می باشند. بدینصورت من از یک دید عملی به مسئله می نگرم وازآن روشهائی استفاده می کنم که علم امروز موثریت آنهارا ثابت نموده است. همزمان با این درشرایطی که طب متعارف درمانی برای بیماری ای ندارد حاضرم ازروش های غیر متعارف استفاده کنم درصورتیکه این روشهای احتمال کارآمدی داشته باشند وازطرف مریضان قبول شوند. درروش های رواندرمانی من به این نظرم که هیچ یک ازاین روشها ومکاتب برای درمان همه ی اختلالات روانی کافی نیستند. بدینصورت من طرفدار روشی فرامکتبی ام که با شرایط مشخص وعلایم بیمار سازگار باشد ازرواندمانی ژرفائی گرفته تا روندرمانی های انسان مدار مانند تحلیل تعاملات، هپنوتیزم واتوجنیک ترینینگ.